Reis rond de wereld. Floriane de Lassée: ethische en esthetische fotografie

Sommige artistieke roepingen komen snel tot ontwikkeling. Vooral als ze gepaard gaan met een sterk karakter en altruïstische toewijding. Dit is het geval bij beeldend fotografe Floriane de Lassée. “Al heel vroeg, rond mijn 14^e, misschien zelfs daarvoor, wilde ik artistiek fotograaf worden,” vertrouwt ze me toe. “Ik hield van het idee om verliefd te worden op een foto, op een esthetiek. Tot op de dag van vandaag is dat hoe ik tegen dingen aankijk, een esthetische verliefdheid die al dan niet een doel dient.”

Deze duizendpoot, geboren in 1977 en afgestudeerd aan de Penninghen School of Applied Arts in Parijs en het International Center of Photography in New York, is geïnteresseerd in alle fotografische formats en media, inclusief de moeilijke taak om met grootformaat camera’s te werken. “In mijn opleiding wilde ik echt alle soorten media leren, behalve video, waar ik niet veel mee heb gedaan. Ik ben geïnteresseerd in alle soorten papier, van traditionele oude afdrukken, zelfs zwart-wit, tot de meest geavanceerde digitale technieken. Ik vind het leuk om al deze media te mixen en na te denken over hoe ze te combineren voor elke serie. Het formaat en de omlijsting zijn ook belangrijk. Elke serie heeft echt zijn eigen format en medium.”

Inside Views_104, TOKYO ©Floriane de Lassée

Tussen 2004 en 2011 produceerde ze Inside Views, “dat de immensiteit van steden confronteert met de intimiteit van hun inwoners in een verontrustende samensmelting van opnamen.” In New York, Shanghai, Tokio, Las Vegas en Istanbul fotografeerde ze de intimiteit van vrouwen tegen de achtergrond van megasteden, in een spel van opvallende contrasten. “Ik heb een aantal thema’s rond het vrouwelijke verkend door middel van een esthetiek die geen documentaire is. De langlopende en succesvolle serie Inside ging over de eenzaamheid specifiek van vrouwen in grote steden. Ik heb me laten inspireren door mijn eigen ervaring toen ik in New York studeerde: je loopt niet zomaar een willekeurige wijk in, op een willekeurige manier, op een willekeurig tijdstip.”

How Much Can You Carry_ARU, ETHIOPIA, 2012 ©Floriane de Lassée

Haar werken, bevolkt door vakkundig geportretteerde vrouwelijke personages, weerspiegelen de ecofeministische inslag van deze globetrottende fotografe, die gepolijste esthetiek combineert met de doelen die ze verdedigt. “Ik doe veel aan mentaliseren. Soms laat ik over een periode van enkele weken dingen in mijn hoofd opbouwen, ik loop door de straten, ik kijk naar dingen en beetje bij beetje wordt het verfijnd totdat ik het perfecte mentale beeld heb. Dat is wanneer fotografie me roept, ook al kan de dag van de shoot soms pijnlijk worden omdat je er niet in slaagt om precies te doen wat je had gepland.” Sinds 2017 gaat ze op pad om Afrikaanse en diasporavrouwen te ontmoeten die al een vrij duidelijke toekomstvisie hebben “om van morgen een rijkere en eerlijkere wereld te maken”. In deze serie op was gedrukte portretten getiteld Mamas Benz poseren vrouwen van alle generaties en sociale afkomst. “Ik ben aan het oefenen! Omdat ik bij wijze van spreken alleen vrouwen fotografeer, observeer ik ze op straat, pik ik de houdingen eruit die me interesseren en probeer ik ze na te bootsen voor de spiegel of door te poseren en iemand te vragen me te fotograferen.”

De fotografe is nu bijna twee maanden bezig met een fotografische rondreis door de wereld — ze verdedigt een aantal goede doelen, met name die van vrouwen — met haar familie, ontmoet NGO’s en lokale gemeenschappen. Haar reis voert momenteel langs Laos en Vietnam, voordat ze verder gaat naar Vanuatu en Australië. “Samen met mijn man, die ook fotograaf is, realiseerden we ons dat NGO’s zichtbaarheid nodig hadden, dat het standaard documentairebeeld geen impact meer had op de mensen die het zagen en dat er een verfijnder beeld nodig was,” legt ze uit. “Daarom hebben we verschillende stichtingen gevraagd om deel te nemen aan onze wereldtournee. In elk land gaan we van de ene NGO naar de andere om deze foto’s te maken, die in zekere zin in opdracht worden gemaakt. We vertrekken wanneer we willen, zonder enige financiering. We bezochten zowel toeristische gebieden als totaal afgelegen gebieden zoals mijnen of landelijke gebieden zoals plantages. NGO-projecten zijn vaak geïsoleerd, uren verwijderd van de kust bijvoorbeeld. Ik heb mijn werk altijd meer gezien als een enigma, als een vraag die ik de kijker stel, dan als een antwoord.” Zelfs aan de andere kant van de wereld.