David Arendt
©Christophe Olinger
Fotografie, maar niet alleen! De omvangrijke fotoverzameling van David Arendt, gaande van Lucien Clergue tot David LaChapelle, is even uitgebreid als zijn verzameling schilderijen, beeldhouwwerken en installaties. Al deze kunstwerken getuigen van de eclectische smaak van de verzamelaar, die hij ontwikkelde over de jaren heen en in parallel met zijn drukke loopbaan gaande van vicevoorzitter van Merrill Lynch tot lid van het directieteam van de Banque Générale du Luxembourg. Daartussen was hij ook nog directeur van de Freeport in Luxemburg, die hij mee oprichtte in 2014.
“Begin jaren negentig werkte ik bij een investeringsbank in New York. Ik had het zo druk dat ik niet eens kon genieten van mijn mooie loft op 21st Street,” aldus de voormalige directeur van Freeport. “Een bevriende galerist stelde me voor om er een aantal kunstwerken op te hangen. In ruil hiervoor nodigde hij klanten uit die, bij een glas wijn, de tentoongestelde kunstwerken kwamen bekijken. Het idee stond mij aan. Toen ik voor mijn werk naar Londen verhuisde, heb ik bijna alles wat aan mijn muren hing gekocht en meeverhuisd. Zo is mijn verzameling begonnen.” In Londen breidde hij zijn collectie gestadig uit en kocht hij niet alleen hedendaagse Engelse schilders, maar ook Russische kunstenaars uit de jaren ’50 en ’60. “Sindsdien ben ik nooit meer gestopt.”
In die mate dat hij vandaag over onvoldoende ruimte beschikt. Naar eigen zeggen hangen de muren van zijn huis vol. “De meeste van mijn werken lagen ingepakt in een opslagplaats. Ik wist niet eens meer wat ik had! Mijn uitdaging zou zijn om een duidelijke inventaris te maken van wat ik bezit”. Zo is het grootste deel van zijn verzameling sinds kort in… de kelder van zijn zus beland. “Ze woont naast mij en ze had plaats. Ik heb die kelderruimte omgetoverd in een vrij gesofisticeerde opslagplaats met schuifschermen, ontworpen door een gespecialiseerd Duits bedrijf dat voor musea werkt.”
Deze ietwat atypische opslagplaats is slechts een tussenstap: “De werken moeten getoond worden; ik doe dat te weinig”. Met dit idee in het achterhoofd renoveert David Arendt nu een huis in Luxemburg, waarvan hij de zolder zou willen ombouwen tot een kunstcentrum “voor vrienden”. “Het is een project van zeer lange adem. Alleen al om de vergunningen te verkrijgen heb ik twee jaar moeten vechten! Maar begin 2022 zou ik eindelijk moeten kunnen verhuizen. Ik zal een curator aanstellen om te bepalen welke werken er getoond zullen worden of naar het depot gaan.” Zijn bibliotheek zal ongetwijfeld een ereplaats krijgen in dit huis. Deze verzameling van 1.500 werken, voornamelijk kunstboeken, getuigt immers ook van een levenslange vriendschap met de kunstenaars wier werken hij verzamelt.
