Moet er nog water zijn? Bij de Stichting François Schneider, gelegen in een dorpje in het Elzasser Wattwiller dat omringd wordt door bronnen en rivieren, komt water in alle mogelijk facetten aan bod.
Niet verwonderlijk daar de stichting gevestigd is in oude bottelarijen van de Wattwiller bronnen die een twintigtal jaren geleden een nieuwe bestemming kregen als kunstencentrum. In het omvangrijke park rondom dit centrum vindt men installaties en kinetische sculpturen die in koor tinkelen op het geluid van waterdruppels.
Sinds zijn oprichting in 2000, vonden een 15.000 bezoekers hun weg naar dit kunstencentrum en omliggende tuinen. Ze dwaalden er tussen de beeldhouwwerken en fonteinen van Niki de Saint Phalle, Pol Bury of Renaud Auguste Dormeuil, laverden er tussen de watervalletjes van Céleste Boursier-Mougenot, volgden er de passaatwinden van Étienne Rey, of ontdekten er de werken van de laureaten van de jaarlijkse internationale kunstprijs.
De Stichting Schneider organiseert namelijk een wedstrijd voor talentvolle hedendaagse kunstenaars en nodigt hen uit werken en projecten voor te leggen rond het thema… water. “Men zou kunnen denken dat het thema als een beperking ervaren wordt, maar niets is minder waar, het is net een bron van kracht en inspiratie omdat het een universeel onderwerp is”, aldus Marie Terrieux, voorzitster van de Stichting. “En de wedstrijd is het DNA van onze Stichting.” Deze beschikt trouwens over een omvangrijke enveloppe – een jaarlijks budget van 160.000 euro – waardoor de permanente collectie van de stichting kan uitgebreid worden met de werken van de laureaten. Tot nog toe werden 85 kunstwerken in de verzameling opgenomen.
In de jaarlijkse tentoonstellingsprogrammatie neemt Marie Terrieux niet alleen vloeibare uitdrukkingen in al hun facetten op, maar ook milieukwesties, of politieke en sociale uitdagingen die kunstenaars inspireren wanneer het over water gaat. Ook andere, niet stricto sensu hedendaagse kunstdisciplines als de 9de kunst, komen aan bod in de tentoonstellingen.
Als men zich louter en alleen beperkt tot de hedendaagse kunst kan men onmogelijk aan het publiek overbrengen wat kunst vandaag is en betekent. Het is net de porositeit tussen verschillende disciplines, kunstvormen en ambachten, materies en culturen die interessant is,” vervolgt de directrice van de Stichting die zelf meer dan twaalf jaar in China vertoefde.
Deze rijke ervaringen en haar opleiding als kunsthistorica en ethnologe stellen haar dan ook in staat de uitdaging aan te gaan een tentoonstelling op te zetten met het gerenommeerde Musée du Quai Branly. “Les territoires de l’eau”, zal een dialoog zijn tussen de werken uit de collectie van de Stichting en etnografische voorwerpen uit het nationaal museum. Laten we alvast een vrolijke duik nemen in deze denkbeeldige waters!
